علی ربیعی در اعتماد می نویسد: جوامعی که بحران های اجتماعی عظیمی را پشت سر گذاشته اند و یا حتی بروز معضلات اجتماعی را محتمل می دانند، معمولاً اقدامات و سیاست های پیشگیرانه و آرامش بخشی مبتنی بر گره گشایی و حل معضلات اجتماعی اتخاذ می کنند.
نظام تدبیر حکم می کند که باید شرایطی برای جلوگیری از ایجاد تنش های جدید، کاهش شرایط بحرانی و ارتقای امنیت روانی عمومی فراهم شود. با اقدام هوشمندانه‌تر، علل بحران‌های اجتماعی یکی یکی کشف و تحلیل می‌شود و برای هر کدام سیاست‌ها و برنامه‌های بازدارنده و مؤثری در نظر گرفته می‌شود.
. تحلیل رویدادهای سال گذشته و نتایج سنجش های کمی و کیفی نشان می دهد که در شرایط کنونی نیازمند دو سیاست اقتصادی و اجتماعی موازی با یکدیگر هستیم. باید سیاست اجتماعی را دنبال کرد که از سقوط طبقات از نظر معیشتی و مهمتر از آن یک سیاست آرامش بخش اجتماعی و فرهنگی و زدودن دغدغه از زندگی اجتماعی جلوگیری کند. اما متأسفانه به نظر می رسد به جای این سیاست ها، سیاست های متضادی اتخاذ می شود.
در هر سیستم هوشمندی، سیاست گذار مصمم است در چنین شرایطی با اتخاذ سیاست های درست سیگنال هایی ارسال کند تا احساس کند اراده قوی برای حل مشکلات دارد و در نتیجه دالان های امید به سوی آینده را به گشایش های بزرگ تبدیل می کند. در شرایط امروز ایران، مهم ترین سیگنال ها باید در حوزه اجتماعی و فرهنگی رخ دهد. جامعه باید در روند زندگی اجتماعی خود احساس آرامش بیشتری نسبت به قبل داشته باشد. در روزهای اخیر، چندین رویداد متوالی موجی از بی اعتمادی و بلاتکلیفی روانی را در جامعه – به ویژه در بین اندیشمندان و شخصیت های عمومی و فرهنگی – ایجاد کرده است. اقداماتی که اخیراً در خصوص خانه اندیشمندان بشردوستانه انجام شده و تأثیر بسیار گسترده ای در جامعه علمی داشته است را ببینید.
بسیاری از اقدامات، از جمله این مورد، نه ضروری بود و نه راه درستی برای انجام آن. اگر صداها از خانه اندیشمندان بشردوستان شنیده می شد، صداهای میانجی و میانجی بود و این مکان محلی برای گفت و گو، کاهش تنش، ایجاد آرامش و حل مشکلات اجتماعی با گفت و گوی تعاملی و باز بود. در یک نظام هوشمند، در چنین شرایطی، ده ها خانه متفکران بشردوستانه ایجاد شد و دلایل گفت و گو فراهم شد. در فرصتی دیگر می توان به موضوعات انتخابات اتاق بازرگانی اشاره کرد. پس از رای گیری، رسانه های دولتی، جریان بزرگ سیاسی و همچنین برخی از نمایندگان شورای اسلامی به یکباره علیه انتخابات موضع گرفتند و خواستار ابطال آن شدند.
این اقدام تاثیر بسیار منفی بر اعتماد عمومی و همچنین سرمایه اجتماعی صنعتگران و تجار خواهد داشت. از طرفی متاسفانه این روزها خبرهای زیادی مبنی بر رد صلاحیت در خصوص سازمان های مردم نهاد و خیریه به گوش می رسد. در این صورت به نظر می رسد برنامه ریزی هایی صورت گیرد تا نهادهای اجتماعی و سرمایه اجتماعی افقی که در قالب موسسات خیریه و سازمان های مردم نهاد ایجاد می شود دچار مشکل و سرخوردگی شود. اخراج هایی که به دلایل مختلف در دانشگاه ها اتفاق می افتد را نیز به این موارد اضافه کنید. اساتیدی که نه مشکل خاصی دارند و نه رتبه علمی پایینی به خصوص در رشته علوم انسانی و اجتماعی دارند از دانشگاه ها حذف می شوند. هر روز چنین اخباری از برخی دانشگاه ها به گوش می رسد و برای معلمان و دانشجویان مایه تاسف است.
در سه سیاست سیاست خارجی، سیاست اقتصادی و سیاست معیشتی و اجتماعی نیازمند اصلاح هستیم. امروز بدون شک اولویت سیاست اجتماعی است. مسیر اصلاحات اقتصادی از سیاست خارجی خواهد گذشت و من معتقدم راه اصلاح هم در سیاست خارجی و هم در اقتصاد بدون گشایش های اجتماعی و سیاست های مناسب فرهنگی اجتماعی و نوعی وحدت جامعه با افزایش اعتماد به جامعه امکان پذیر نیست. سرمایه‌های اجتماعی، سرمایه‌های انسانی، سرمایه‌های نمادین سازمان‌های غیردولتی و اساتیدی که علی‌رغم انتقاد می‌توانند در ایران مناظره کنند. باید از آنها قدردانی کرد. ما نه تنها باید مکان های تأثیرگذار مانند خانه های اندیشمندان را تعطیل کنیم، بلکه باید ده ها خانه اندیشمندان جدید را برای انتقاد و اصلاح ایجاد کنیم. چنین روشی می تواند تضمین کننده آرامش و شادی باشد. ما باید جامعه را به سمتی سوق دهیم که احساس آرامش عدم مداخله در حوزه عمومی و خصوصی گسترش یابد.
با تمام ناراحتی خود شاهد اجرای سیاست های معکوس هستیم. نمی دانم باید آن را غیرسیاسی نامید یا نه. یا این چیز دیگری است، عدم درک صحیح از شرط یا نام آن؟