می دانیم که ایران به دلایل مختلف کشور خوشبختی نیست و مردم آن از نشاط و شادی اجتماعی برخوردار نیستند، اما نکته جالب در این گزارش این است که در بین کل کشورهای مورد بررسی، ۱۴۶ کشور، ایران در جایگاه ۱۱۰ قرار دارد که کمتر است. . نسبت به کشورهایی مانند عراق، ونزوئلا، نیجر، لیبریا و گامبیا. با توجه به شرایط کشور، تقریبا طبیعی است که ایران جزو شادترین کشورهای جهان نباشد، اما اینکه کشوری مانند عراق از کشور ما شادتر است، بسیار شگفت انگیز و تاثیرگذار است.
شادی و رضایت مردم از زندگی یکی از شاخص های توسعه است. زمانی که افراد جامعه از نشاط اجتماعی، هماهنگی، همبستگی، وابستگی اجتماعی، تعاملات اجتماعی مطلوب، رضایت از زندگی و سلامت روانی و اجتماعی افراد برخوردار شوند، افزایش می یابد. البته در عین حال آسیب های اجتماعی کاهش یافته و انگیزه کار و تلاش افزایش می یابد که در نتیجه چنین جامعه ای در مسیر پیشرفت و توسعه قرار می گیرد.
آزادی اجتماعی
سید مدنی، جامعه شناس و استاد دانشگاه گفت: در بحث شادی کشورها یک شاخص بسیار مهم وجود دارد و آن آزادی اجتماعی است. من فکر می کنم اگر ایران در این گزارش رتبه پایینی دارد، به دلیل نبود آزادی اجتماعی و محدودیت های آن است. کشوری مثل هند با همه فقرش جامعه شادی است چون مردم آزادی اجتماعی دارند و می توانند هر طور که می خواهند زندگی کنند اما در کشورهایی مثل ما که ایدئولوژی غالب و محدود کننده قطعا سطح شادی رو به کاهش است. ، مسائل سیاسی و اقتصادی در این زمینه تاثیرگذار است، اما معتقدم بعد آزادی اجتماعی بسیار مهم است. اگر بخواهیم بدانیم چرا ایران در این وضعیت قرار گرفته است، باید دلیل آن را در بحث آزادی اجتماعی جستجو کنیم.»
فقدان نشاط اجتماعی و بعد فرهنگی
علیرضا شریفی یزدی، جامعه شناس و استاد دانشگاه: «ابتدا بهتر است معیارهای نشاط اجتماعی را مطرح کنیم. زیرا بین شاد بودن و زنده بودن اجتماعی تفاوت وجود دارد. شادی یک پدیده کوتاه مدت است، مثل کسی که با او شوخی می کنید و خوشحال می شوید، اما نشاط اجتماعی یک پدیده ثابت، ماندگار و ماندگار است. این شاخص ها که در این گزارش سنجیده می شوند، در واقع مربوط به نشاط اجتماعی است که شامل امید به زندگی، امید به آینده و … می شود.
در مورد ایران اولاً این پدیده خیلی جدید نیست، یعنی حتی زمانی که عملکرد اقتصادی کشورمان خوب بود، باز هم جزو شادترین کشورهای دنیا نبودیم و وضعیت ناخوشایندی داشتیم. بخشی از این مقوله عدم نشاط اجتماعی در جامعه ما بعد فرهنگی دارد اما ما کشوری هستیم که آسیب های تاریخی زیادی را متحمل شده ایم و پیامدهای این آسیب در طول زمان خود به خود فرهنگ ما را به یک فرهنگ خاص تبدیل کرده است. انجام داد. مثلا حمله مغول اتفاقی است که نتایج آن سال ها در جامعه ما باقی مانده است. بنابراین این یک موضوع تاریخی و فرهنگی است و نباید بحث تقلیل گرایی را مطرح کنیم و بگوییم چون اقتصاد کشور ما دچار مشکل است ما جزو کشورهای حیاتی هستیم. ما هیچ موقعیت اجتماعی نداریم.»
نشانگرهای اقتصادی
وی ادامه داد: نکته دوم این است که کشورهایی با سرانه اقتصاد بهتر به طور طبیعی در این کشورها نسبت به سایر کشورها فرصت شادی بیشتری دارند و بررسی ها نشان می دهد که به عنوان مثال کشوری مانند برزیل در دوره ای که در آن شرایط اقتصادی بدی داشته است. نشاط اجتماعی در آنجا کمتر بود و وقتی بزرگ شدند، نشاط اجتماعی در آنجا نیز افزایش یافت. ایران در این زمینه پیشرفتی نخواهد داشت مگر اینکه در این قسمت کار کند، یعنی. وضعیت اقتصادی امروز خود مسئولان بر این عقیده اند که اوضاع خیلی بد است. به عنوان مثال، آقای کلیباف اخیراً اعلام کرد که شرایط پرهزینه به جایی رسیده است که دیگر نمی تواند از خود دفاع کند. در این شرایط اقتصادی نمی توانیم چندان خوشی داشته باشیم، اما برعکس این موضوع صادق نیست